Ons bereikte het droevige bericht dat Gerda Nies op 10 februari jl. is overleden. Gerda werd 90 jaar. Ruim 35 jaar was Gerda vrijwilliger bij TTV Megacles. Velen van ons kennen haar als de actieve duizendpoot in de kantine. 

Bij onze zaal aan de Begijnenhofstraat werd in 1986 een kantine gebouwd, voor het eerst in de geschiedenis hadden we een eigen clubkantine. In de kantine moest heel wat werk verricht worden. Zo waren er mensen nodig achter de bar, in de keuken en om te poetsen. Gelukkig kwam Gerda al snel om de hoek kijken. Op 1 januari 1987 werd zij lid van onze club. Niet zomaar een lid, maar werklid. We zijn ervan overtuigd dat dat voor Gerda een eretitel was.  

Aan stilzitten had ze een hekel, dat kon hooguit eventjes na het werken. Dat vond ze niet alleen voor zichzelf, maar ook voor onze leden. Ook zij konden tijdens het kletsen best even de handjes laten wapperen door glazen en kopjes te verzamelen, zodat Gerda ze kon afwassen. Want een afwasmachine was “neet noeedig!”. Een teiltje, afwasborstel en 3 liter water was genoeg om de boel weer schoon te krijgen. Zonder moderne techniek ging Gerda aan de slag bij Megacles en werd de kantine beetje bij beetje ook “haar” kantine.

Als er dan een momentje van rust was, zagen we Gerda met een kopje thee op een barkruk in de hoek van de bar. We wisten (en vreesden ook een beetje): nu gaat het grote observeren beginnen…Gerda zat dan in alle rust en op de achtergrond op die barkruk, maar owee als iemand zijn tas ergens neergooide of op een tafel ging zitten. Dan stond daar opeens een grote kleine mevrouw die de boosdoener tot de orde riep. Het maakte niet uit, wie het deed. Gerda riep ze tot de orde. “Goatj neet oppe taofel zitte, doa zeen steul vor” of “tasse motte inne gank, dalik valtj ur nog eine”. Daarmee liet Gerda weten dat we de spullen van Megacles gebruikten en dat het netjes was om die netjes te houden.

Iedereen was dan onder de indruk en de jassen en tassen werden netjes opgeruimd.  We denken dat Gerda daar het grootste plezier in had, haar opzet om netjes te houden was gelukt! Met pretogen, een scheef lachje en één oog een beetje dicht zat Gerda dan te genieten achter de bar. Dan wist iedereen dat Gerda het allemaal met de beste bedoelingen voor onze club deed.

Dik 20 jaar later verhuisden we naar een nieuwe sportzaal en kregen we een nieuwe kantine. St. Lowieke werd afgebroken en het donkerbruine cafeetje waar Gerda elk hoekje kende, werd ingeruild voor een witte glazen kubus. Dat was een flinke overgang.  Gerda was inmiddels 75 jaar en ze vond het een mooi moment om te stoppen.  
Maar stoppen lukte niet echt. Gerda hoorde bij Megacles en Megacles hoorde bij Gerda. Dus kwam ze nog steeds op maandagavond om een pilsje te tappen voor de recreanten en op zaterdag om voor koffie en tosti’s te zorgen. Ondanks dat er veel veranderd was, vond Gerda een nieuw hoekje achter de bar. Daar kon ze opnieuw genieten van een kopje thee en natuurlijk van het tassen- en jassenspektakel dat ze zelf opstartte.

Gerda wilde al dat werk het liefst onopvallend doen. Het mocht zeker gewaardeerd worden, maar liever niet in de schijnwerpers. Een persoonlijk complimentje was ruim voldoende.
Dat Gerda Lid van Verdiensten werd, vond ze eigenlijk al teveel eer. Maar ondertussen was ze zo trots als een pauw en terecht!

Dat Gerda bij de fotosessie voor het boekje van Albert Heijn toch ging opvallen, heeft ze misschien niet eens gemerkt. Zoals Gerda was, zo ging ze op de foto. Een beetje eigenzinnig dus. Alle leden moesten van Albert Heijn in ons rood en blauwe clubtenue op de foto. Maar ja, Albert Heijn kent Gerda niet….die deed er een beetje meer moeite voor. Haren netjes gekapt en een mooie blouse aan en daar Gerda ging in vrolijk geel en blauw op de foto. Met pretogen, een scheef lachje en één oog een beetje dicht….zo denken we aan Gerda terug.

Gerda, bedanktj vör alles en tot ein diees daag!